De ferry-tocht naar het zuider-eiland was supermooi. Van de ferry afgekomen ging de reis verder door de Marlborough-regio (van de goede wijnen, niet van de sigaretten). Van daaruit zijn we naar het Abel-tasman national park gegaan, vernoemd naar de plek waar de Nederlandse ontdekkingsreiziger als eerste Europeaan een poging heeft gedaan om voet te zetten in Nieuw-Zeeland, maar helaas niet goed kon aarden met de oorspronkelijke bevolking. Na een gevecht is Abel toen maar weer omgedraaid, de Engelsen hadden jaren later meer succes.Anders hadden we misschien nu wel Nederlands kunnen praten in Nieuw-Zeeland. In dit park hebben we een ochtend ge-zeekayakt (keurt het groene boekje dit goed?) Erg leuk om te doen en vooral in deze supermooie omgeving.  Op de weg naar het Abel Tasman park toe hebben we nog wat anders ontdekt: mosselen. Toen we bij een strandje gingen kijken, bleek het eb te ziin en waren de rotsen die bij vloed onder water liggen, bezaaid met grote mossels. We hebben er voor de gein wat geplukt om ze 's avonds klaar proberen te maken. Na een korte discussie in de trant van: bestaan er ook niet-eetbare of zelfs gifitge mosselen? hebben we er toch 1 geprobeerd en ze bleken heel lekker. De dag erna, na het zee-kayakken, hadden we een mooie wandeltocht door het park langs de kust terug. Het eerste de beste strandje waar we opliepen waren de rotsen weer bezaaid met grote mosselen, dus namen we het ervan en stond er 's avonds pasta met mosselen op het menu, of zoals wij in Italië graag bestellen: Fruti di Mare. Verder naar het zuiden belandden we al snel in de Alpen, dit berg-gebied beslaat een groot deel van het eiland. Hier hebben we onder andere twee gletsers bezocht. Nog verder naar het zuiden hebben we een mooie boot-tocht door de fjorden gemaakt.  Hier hadden we erg geluk mee, want we hadden al een paar dagen veel regen en mist, maar die dag was het helemaal helder. Het weer is hier zo veranderlijk als, tja.... Het weer! Zo kan de dag beginnen met een lekker zonnetje 18 graden en eindig je met 5 graden, mist, wind, regen en hagel. Het is hier nu lente dus tot lekker laat licht, half 10 ongeveer.  Via de oostkust zijn we weer langzaam omhoog gegaan richting Christchurch. In Dunedin (leuke stad) hebben we de steilste straat ter wereld beklommen, met een certificaat als beloning, erg toeristisch en een hele klim, maar wel leuk.  Christchurch Deze stad is helaas in februari van dit jaar getroffen door een hevige aardbeving. De gehele binnenstad ligt in puin en is 'red-zone', oftewel grote hekken eromheen en niet toegankelijk. Ons hostel lag aan de rand van de redzone en de eerste dag zijn we helemaal om de redzone heengelopen. Het lijkt wel een spookstad; doodse stilte in een stad is erg vreemd. De aardbeving was tijdens lunchtijd en je kon bij een restaurant naar binnen kijken hoe de half volle glazen drinken en borden nog op tafel staan en liggen. Dit soort panden zijn sindsdien niet meer betreden en staan op een lange lijst om gesloopt te worden. De dag erna bleek dat voor het eerst een klein gedeelte van de redzone geopend werd voor publiek, het stuk voor de grote kerk die is ingestort, erg indrukwekkend en we hebben een ansichtkaart gekocht ter vergelijking hoe het eerst was. Voor de winkels en cafetjes die zijn getroffen in de binnenstad was er een creatieve oplossing: een nieuw winkelcentrum opgebouwd uit beschilderde zeecontainers, erg leuk gedaan. De winkels zijn hier al volledig in kerstsfeer en op 18 november hebben we de eerste echte kerstboom gezien. Het ontbreekt alleen nog aan de kerstliedjes op de radio. Voor iedereen in Nederland alvast een fijne sinterklaas, daar zullen wij niet veel van meekrijgen. Inmiddels hebben we de 4-daagse tussenstop op het paradijselijke Fiji er helaas alweer opzitten, maar daarover later meer. Houdoe!